Salomonszegel, 
Polygonatum multiflorum

Een prachtig bosplantje: De Salomonszegel. Eentje waar ik met veel nieuwsgierigheid naar uitkijk om over te schrijven, want ook nu weet ik nog niet wat er komt. Ik ben op hem afgestemd en hij nodigt me uit een tekst met hem te schrijven. Wat ik wel weet (Want daar is zijn verzoek mee begonnen), is dat dit mooie plantwezen graag  'uit zijn beperkende hokje in het gedachtegoed van de mens' gehaald wil worden. Deze opmerking prikkelde mij, want het geeft aan dat er meer is te vertellen en te delen over de Salomonszegel dan wat wij tot nu toe hebben aangenomen.

Wat is dan die aanname? Die verklaring van de symboliek van deze plant die we altijd als 'afdoende' hebben beschouwd? Het zit al in de naam: Zegel van Salomon. Dit verwijst naar wat er zichtbaar wordt wanneer de Salomonszegel in het najaar zijn bloeistengel loslaat. Op het breekpunt is dan namelijk een 6 puntige ster zichtbaar, gelijkend op de ster die ook wel Davidsster wordt genoemd. En daarmee is de kous af in zo'n beetje alle bronnen die je vindt, maar niet voor de Salomonszegel zelf en dus ook niet voor mij in dit schrijven. Natuurlijk valt er uit dit ene kleine dingetje een schat aan informatie te halen als je lekker door blijft spitten, maar ik vraag liever de plant zelf.

Voelend in de energie komt een zacht en vriendelijk wezen naar voren. Ik kan niet zeggen of het mannelijk of vrouwelijk is, want ze zijn beide duidelijk waarneembaar en in harmonie met elkaar. Ze neemt me mee naar binnen, een donker bos in waar gefilterd licht spaarzaam de bosbodem bereikt en ergens in de verte 1 vogel de omgeving vult met een vriendelijk en bijna klaaglijk gezang. De sfeer is zacht, fijntjes, intiem en ook een beetje melancholiek. Alsof ik een wereld betreedt die we als mensen zijn verloren en nu maar wat ronddwalen, onbewust zoekende naar wat is geweest en gemist wordt in onze harten en ons Zijn. 
Alles voelt een beetje dubbel. Prachtig mooi en intens verdrietig. Stralend licht en heel erg donker.
Niet vervelend donker moet ik zeggen; de warme omarming van een vriendelijke nacht. 

'Ik kom verhalen over de eenheid in je dualistisch wezen,' zegt Salomonszegel, 'en daarom vindt je hoofd het duiden nu eventjes wat moeilijk, want het is niet dit of dat en niet het ene of het andere, ze zijn er allebei en allebei zijn aspecten van dezelfde eenheid waarin alles is. Ik vertel je niet dat je uit je hoofd moet gaan en naar je hart, ik kom je vragen in allebei aanwezig te zijn met heel je pure wezen: Eenheid zijnd en eenheid wezend in alle aspecten van hetgeen je bent of waar je jezelf mee identificeert en dus eigenlijk ook gewoon níet bent. Laat je hoofd maar hangen, net zoals mijn bloemetjes en bungelende stengels, in overgave aan het onzichtbare waar we beide in geworteld zijn. De ene is niet beter dan de andere of belangrijker, want beide zijn van onschatbare waarde en beide zijn hetzelfde.'

Eentje voelbaar, eentje tastbaar.
Één passief, de andere actief.
Eentje binnen, eentje buiten; beide zijden van dezelfde munt.

Met teksten schrijven probeer ik vaak zaken te duiden, zichtbaar en begrijpelijk te maken, maar de wijsheid van de Salomonszegel gaat het verstand te boven en toch word ik uitgenodigd deze energie in woorden te vatten. Het voelbare tastbaar maken....

'Mijn wijsheid en mijn woorden gaan elk geloof voorbij, want ook dit zijn slechts uitvloeisels van het Ene in ons allen. dat is het hokje waar je mij nu uit mag halen. Ik zit er niet in opgesloten, maar de mens die zo denkt en redeneert heeft een dergelijk hokje voor zichzelf gemaakt. Denkende dat dit zal helpen de wereld te begrijpen en zijn of haar plek erin te kunnen verstaan. Tot op zekere hoogte is dat zo en zal het best een poosje kunnen werken, maar uiteindelijk zul je verder groeien in bewustzijn en zal het hokje te klein worden voor de onmetelijke geest die je in wezen bent. Dan heeft het hokje zijn werk gedaan, dient niet langer en mag verdwijnen; oplossen in de Eenheid van waaruit het kwam. Dit kan spannend voelen, want het hokje is ook veilig. Hier begrijp je hoe de wereld werkt en heeft alles een vaste plek gekregen. Als je kon zien wat er voorbij deze beperking op je ligt te wachten zou je er geen enkele moeite mee hebben om het los te laten, maar het vraagt nou eenmaal wel een sprongetje in vertrouwen. Vooraf kan je simpeweg niet bevatten hoe het is. Tot je gaat. Tot je springt. En je jezelf de onmetelijke wijsheid, liefde én het licht gunt dat je vanuit Bron en heel de Schepping is gegeven en gegund.'

De 'Davidsster' is verbonden aan de Joodse leer en mystiek, maar eigenlijk ook veel universeler en met een breder begrip dan wat er nu aan wordt toegedicht door velen. Ook dit hokje is te klein. Het is de symbolische weergave van boven en benden die samenkomen als 1: Geest en Materie, Bron en Gaia, het heilig huwelijk welke ook in ieder mens plaats kan en mag vinden. Je spreekt dan niet meer van het ene of het andere, want ze bestaan beide in volledige harmonie met elkaar en de som der delen die hier samenkwam wordt iets onmetelijk groters dan ze los van elkaar waren. Er vindt een transformatie plaats en je wordt 'De Nieuwe Mens.' Volledig bewust van het Heilig Wezen dat je bent, reizend in een aardse tempel door deze realiteit, welke zich herschept naar de frequentie van het nieuwe wezen dat je bent. Die je eigenlijk altijd al was, maar nu is aangekomen op de Aarde. Welkom.

Heel de Schepping zingt dan met je mee. Het melancholische gevoel wat eerder in het bos zo voelbaar was, is nu verdwenen en in zowel het licht als in de duisternis is nu de heiligheid aanwezig (of bewust gemaakt zo je wil) en alles is goed zoals het is. we hoeven er niks van te vinden, niks te duiden, want ook dan beperk je jezelf opnieuw tot 1 facet van het geheel. soms is dat handig, als we even praktisch mogen zijn en ook dat is goed zoals het is. Maar Salomonszegel vraagt ons nu om te verbinden met het Heilige in ons en in de Schepping en dit door te laten ademen in alles wat we doen en zijn. Zacht, vredig, liefdevol, oneindig, óók in deze eindige realiteit, welke eigenlijk de illusie is. 

Wat er om je heen gebeurt is niet belangrijk meer. In je is de Vrede nu en deze straal je uit. 
In vrede schep je mee en herinner je je de paradijselijke Aarde.
Je hoeft hem niet maken, want je bent hem al.

Salomonszegel laat zijn kopjes hangen. Niet vanuit minderwaardigheid, maar vanuit een diep besef dat wanneer in overgave aan het heilige in alles wat we zijn en doen, we ons optimale Zelf hier kunnen zijn en illusie samen mag smelten met de lichtende realiteit die tot voor kort niet zichtbaar was, maar nu beseffen we gezamenlijk dat we altijd die tijd gewoon Zijn...