Het stenen werpende elfje uit het vorige verhaal heeft me nog op meer manieren verrast. Ze was 1 van de eerste nieuwe bewoners van mijn kersverse tuintje bij het ouderlijk huis toen het groen weer terugkwam en de tegels vertrokken. Ik wist eigenlijk helemaal niet zoveel van tuinieren en dat blijkt ook helemaal niet nodig te zijn als je eenmaal lekker bezig bent.
Ik had jaren eerder, bij het vorige ouderlijk huis en toen ik nog veel jonger was, ook al een tuintje. Dit tuintje was nog veel kleiner en mijn eerste aanplant op dit stekje was een spireastruik, tenminste, ik had een takje waar een blaadje en een paar worteltjes aanzaten. Maar, zoals die dingen gaan, dat wat je aandacht geeft groeit en de spirea groeide snel en voorspoedig. Al snel had ik geen tuintje meer, maar een struik. Ik had het dan al gauw ook niet meer over mijn tuin, maar over mijn struik. Een struik waar je veel over kon vertellen, want er gebeurde van alles in dit wonderlijke stukje natuur.
De struik kon niet mee met de verhuizing, de ervaring wel. Wat de ervaring betreft, dat was vooral een gevoel. In en rond de struik heerste een warm gevoel van sereniteit, ik weet niet hoe ik het anders zou moeten noemen en ik wilde dit gevoel, deze energie, ook creëren op de nieuwe plek, in het iets grotere tuintje.
Toen de tegels eruit waren kwamen al snel de planten, bloemzaden, klimmers, kleine struikjes, een jonge zilverpopulier bij een nabij gelegen parkeerterrein gehaald. Het was overdadig veel voor de paar vierkante meters die ik te beheren had (Al verdween er van tijd tot tijd wel eens een tegel hier en daar en werd het tuintje langzaam groter, hoe dit kon gebeuren is tot op heden een groot mysterie, hihi!). Ik was blij en genoot met volle teugen van het proces en tot mijn verbazing bleek er nog iemand te zijn die ook zo aan het genieten was van de transformatie die de plek onderging. Er zat een heel klein elfje, 15 á 20cm groot, tussen de planten te neuriën. Ze was hier helemaal in haar element en ik voelde me dankbaar dat ik zoiets kon creëren voor haar, het elfje, de wezentjes zo na aan mijn hart.
We zagen elkaar sinds die eerste keer regelmatig, altijd met een blij gemoed, nou ja bijna altijd dan, genoten we samen van al het moois op deze kleine postzegel van een tuin. Ik koos er toentertijd bewust voor om hogere soorten voor lagere te planten zodat je niet alles in 1 keer kon overzien. Op je knieën voor de tuin en met je neus tussen het groen vond je op deze wijze keer op keer nieuwe dingen en de tuin zat vol leuke verstopplekjes wanneer je 1.80m groot bent. Het elfje hield hier ook van en zocht bij drukte in de omgeving graag even zo’n schuilhoekje op.
Toen kwam de winter en het tuinieren werd even wat minder. Ik zag mijn kleine vriendin dan ook een periode niet zo vaak meer, want de tuin en de grond waren in rust en ik kwam er deze maanden weinig. Tot ik op een mooie voorjaarsdag de kriebels kreeg om weer in het tuintje aan de slag te gaan en daar was weer het elfje…
Of toch niet? Ik twijfelde een beetje, want ze voelde hetzelfde en de kleuren waren ook net zo als vorig jaar; helderwit met pastelachtige tinten erdoorheen in alle kleuren van de regenboog, maar nu was ze veel groter.
In plaats van 20cm kwam dit elfje ruim boven de halve meter uit. Er straalde een prachtig licht vanaf, wat ook veel helderder leek dan het voorgaande jaar. Daar zat ik dan. Ben jij nou wel of niet hetzelfde elfje van vorig jaar of is er een nieuwe bewoner in het tuintje gekomen? Er kwam geen antwoord, enkel een gelukzalig stralen. Ik heb een poosje van het prachtige sfeertje genoten wat deze elf met zich meebracht en ben uiteindelijk zonder antwoorden later op de dag weer naar binnen gegaan. Mijn gevoel zei, dit is dezelfde. Mijn hoofd was daar nog niet zeker van. Die hoofden toch altijd, hihi!
Eenmaal binnen zette ik de tv aan en plofte op de bank neer. Het eerste wat ik zag was een aflevering van ‘Joris Showroom’. Een programma waarin bijzondere mensen, paradijsvogels zo je wilt, werden geïnterviewd om een kijkje te nemen in hun wereld, die zo afwijkt van de standaard. Ik hou daarvan en ging dus niet zappen. De aflevering die op dit moment werd uitgezonden ging over een mevrouw die communiceerde met de natuurwezens in haar tuin en dat was dus helemaal naar mijn smaak! Op een gegeven moment vertelde ze over wat er kan gebeuren wanneer natuurwezens zich thuis voelen in je tuin of welke andere plek dan ook. Dan groeien ze. Verwonderd zat ik hiernaar te luisteren, deze bijzondere dame had zojuist mijn vraag beantwoord!
Steentjes gooien.
Tuinieren doe je met je hart, dat weet iedereen die van tuinieren houdt. Van jongs af aan ben ik al dol op het in de aarde wroeten, het zien ontstaan van de prachtigste bloemen en andere wonderlijkheden. Ik kan ook enorm genieten van de toegevoegde waarde die je tuin voor de omgeving heeft. Bijen en hommels die vrolijk van bloem naar bloem brommen, vogels die hun jongen veilig kunnen grootbrengen in de struikjes die je hebt geplant, dat soort dingen. Een tuin hoort, mijns inziens, dan ook een levend paradijsje te zijn. Lekker vol planten en vol leven. Het wordt een stralende plek voor jou en je medebewoners wat je creëert door vanuit je hart te zorgen voor het stukje aarde wat jij in je beheer gekregen hebt.
Prachtig natuurlijk, maar soms lukt dat even niet, want je hoofd vertelt je hele andere dingen; "Die struiken hadden allaaaang gesnoeid moeten zijn." "de brandnetels overwoekeren veel te veel van je mooie bloemetjes en moeten hoognodig uitgedund worden". Je ziet al dat werk en hebt er eigenlijk veel te weinig tijd voor. Niks doen heeft geen zin, dat maakt jouw enorme probleem wat je hoofd zo helder voor je heeft neergelegd alleen maar groter, dus besluit je op een middag om eens even flink aan te pakken. De kop ervoor en gaan. Leuk is dit natuurlijk niet. Je geniet niet, je buffelt door het werk heen met de hoop zo snel mogelijk, zoveel mogelijk klaar te krijgen. Zo gebeurde dit in een van mijn eerste eigen tuintjes bij het ouderlijk huis waar ik toen nog woonde. Het was een magisch plekje waar ik veel van mijn eerste natuurwezenervaringen heb gehad, al kon dat me op dit moment even weinig schelen. Waar zijn die natuurwezens als er onkruid moet worden gewied? Ik zie ze niet.
Ik trok verwoed vele pollen onkruid uit de tuin met de gedachte 'als dit klaar is kan ik er weer van genieten.' Er viel een steentje op mijn hand, kan gebeuren, ik gooi hem aan de kant en ga door met onkruiden trekken. Er valt weer een steentje op mijn hand en ik reageer hetzelfde. Het gebeurde weer en weer. Op een gegeven moment besefte ik mij dat wanneer er zo vaak een steentje op je hand valt dit geen toeval meer kan zijn en dan ook nog steeds hetzelfde steentje wat ik al zo vaak opzij had gegooid. Er moest iets anders aan de hand zijn en ik stopte met mijn werk om te kijken wat of wie die steentjes steeds op mij gooit. Ik zat op mijn knieën voor het perkje, wat nou ook wel wat van een slagveld had en keek in de ogen van een van de bewoners van dit mooie tuintje. Boze ogen welteverstaan. Een elf, een prachtig zachtaardig tuinelfje. Ik kende haar, ze was hier komen wonen nadat ik de tegels had verwijderd en met dit tuintje begonnen was. Ze genoot van de fijne energie hier, het was inmiddels een veilige plek voor haar geworden waar ze vrij kon zijn. Iets wat wij allebei zochten en vonden in de deze tuin, maar nu was ze boos op mij. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om zo met dit kleine stukje paradijs om te gaan!? Waarom moest ik nou gaan afbreken, wat we samen zo mooi hadden gemaakt? Zij tikte me op de vingers en ik zag al snel in dat ze natuurlijk helemaal gelijk had.
Ik besefte me ook weer hoe het was op deze plek voordat wij zijn gaan tuinieren. Er was geen kleur, geen vreugde, geen blijdschap. Alles was zwart, ook in de energie en wat er ook rondliep, het waren geen elfen. Ik wist het niet toen ik met de tuin begon, maar ontdekte gaandeweg de kracht van het werken vanuit je hart met de aarde. Je kan de meest vreselijke plekken op die manier genezen, heel maken, mooi maken en mijn vriendin de tuinelf stond me niet toe dit nu weer kapot te maken. Gelijk heeft ze! Ik bedankte haar voor het inzicht, stopte met mijn oh zo belangrijke klusjes en ging zitten. Zittend tussen de bloemen kwam weer dat gevoel dat ik gewend was in de tuin: Verwondering, dankbaarheid, vreugde. Genietend ging mijn aandacht langs alles wat er groeide, alles wat er rond kroop en zijn leven leidde in dit kleine stukje aarde wat ik mocht beheren en het tuinelfje genoot met mij mee. Zo is mijn paradijsje een paradijs geworden; door liefdevolle aandacht voor alles wat leeft en niet door overmatige controle en beheersing. Het was mijn hart, niet mijn hoofd die de tuin tot de mooie plek hebben gemaakt die het is. Laat je hart maar leiden en laat je hoofd dan maar plannen maken over de uitvoering daarvan, zo kan ook je hoofd meegenieten van het wonderlijke scheppingsproces of je nou tuiniert of heel wat anders doet...