Berkendeva.
Ik ben nogal gevoelig voor overprikkeling. Vroeger was dit nog veel erger en dit had vooral te maken met het 'overal ja op zeggen' en niet echt een duidelijke mening voor jezelf hebben. Ik werd dan ook makkelijk overdonderd en als iemand zijn of haar mening heel stellig verkondigde kon ik dat zomaar geloven ook al klopte er helemaal niets van. Mijn eigen energieveld was 'open' en er kon van alles binnenwandelen terwijl ik zelf in dit proces stukje bij beetje verdween. Niet heel prettig uiteraard, maar ook dit is een leerweg geweest waar ik dankbaar voor ben. Als gevolg van deze levenshouding zat ik vaak niet lekker in mijn lijf, logisch, want ik was daar ook niet. Ik hing er ergens boven in het luchtledige. Wat er wel was, was een overdaad aan energie en indrukken van buitenaf en dit zorgde voor verkrampte spieren, ontstekingen en andere signalen die me vertelden dat het tijd was om mijn lichaam voor mijzelf op te eisen en duidelijker grenzen te stellen. Dit ging niet over 1 nacht ijs en ook niet over 2 en het heeft ook lang geduurd dat ik dit überhaupt als een probleem zag.
Wat ik in deze periode al wel doorhad was de helende werking van de natuur. Het was en is mijn veilige haven waar ik altijd naartoe kan gaan om mezelf op te laden en alle dagelijkse beslommeringen even achter te laten. Dit is van kinds af aan zo geweest en nooit veranderd. Op een dag dat het spanningsniveau weer eens de pan uit rees en ik een zware hoofdpijn had waar ik maar niet vanaf kon komen, besloot ik dus om een lekkere lange trektocht door bos en duin te gaan maken. Bij aanvang van de wandeling vroeg ik het gebied en haar bewoners ook om hulp in deze situatie en ik begon mijn wandeling. Al snel voelde ik dat ik in een soort 'flow' zat. Ik werd geleid. Indrukken kwamen binnen; ik moest vertrouwen en niet vragen, me laten leiden en gewoon alles op me af laten komen. Wie dit zei of doorgaf werd heel bewust niet doorgegeven en in een zwakke poging er toch achter te komen werd ik ferm op mijn plek gezet: Geen vragen! Ik wist dat ik hierop kon vertrouwen, deze energie, deze wereld voelt vertrouwd. Bovendien was het mijn hoofd die vragen stelde en mijn hart was vol vertrouwen, meer is niet nodig.
Ik gaf me over aan de stroom. Ik voelde me lichtelijk opgejaagd en werd door en over de meest onmogelijke terreinen gestuurd. Het was een fijn gevoel en alhoewel de hoofdpijn nog nadrukkelijk aanwezig was gaf deze intensieve manier van wandelen me een richtpunt om me van de hoofdpijn af te leiden. Ik liep door en door en door. De wandeling werd tijdloos, ik ging volledig op in het moment. Tot ik voor een grote kluwen bramenstruiken kwam en het 'stuwende en leidende gevoel' mij de opdracht gaf hier doorheen te gaan. Het moet er grappig uit hebben gezien, want je kon er aan weerskanten makkelijk omheen lopen, maar ik ging op mijn knieën door de modder, moeizaam kruipend door de stekelige bosjes. De stekels schraapten over mijn hoofd en kleren en in die struiken voelde ik een geborgenheid. Ik voelde ook de braam 'dingen van mij afnemen' en ik kwam lichter aan de andere zijde van de bosjes terecht.
Ik stond op en meteen viel mijn blik op haar. Alsof ze riep en dat deed ze ook, maar naar mijn hart in plaats van oren. Er stond een berkenboom. De deva van deze berk, en de berken in de regio, communiceerde via deze boom naar mij. 'Haar energie was zacht en vriendelijk en ook sterk. Zij was het die me op deze wandeling heeft geleid, al is wandeling inmiddels al niet meer helemaal het juiste woord. Ik was op het eindpunt van deze magische tocht wist ik en ik kreeg nog 1 opdracht. 'Leg je hoofd tegen mijn stam' luidde deze opdracht. En toen zag ik plotsklaps het fietspad waar de berk naast stond en waar met enige regelmaat fietsers en wandelaars langskwamen. 'Ik zoek wel een andere berk, eentje niet zo in het zicht.' Antwoordde ik. Ik wilde niet voor paal staan met mijn boomknuffelpraktijken. Dat doe je wanneer je niet zo opvalt en uit het zicht. De berk antwoordde resoluut nee. Deze berk en anders niet. Deze berk of hoofdpijn. Ze was vrij zeker van zichzelf en liet zich niet uit het veld slaan door smoesjes of twijfels. Ze had een houding van; 'je hebt om hulp gevraagd, dus zul je luisteren.
Uiteindelijk gaf ik toe. Eerst halfslachtig onderhandelend, tegen de boom aangeleund alsof je daar gewoon even van het uitzicht geniet. De berk bleef echter net zolang aandringen tot ik, trillend als een echte schijtebroek, mijn hoofd tegen de stam legde. Mijn hoofd had nauwelijks contact met de bast gemaakt en ik voelde een intense stroom energie uit mijn hoofd en lijf de stam in stromen. De berkenboom transporteerde deze energie via stam en wortels de aarde in. Vervolgens werd ik gevuld met een zachtere, helende energie van deze mooie boom en haar deva met de boodschap; 'Zo, ga jij nou maar eens staan voor wie je echt bent.'