Trollenspiegel.
Trollen zijn wonderlijke wezens in de natuurwezenwereld. Ze staan misschien niet bekend om hun schoonheid of de mooie dingen die ze maken, want trollen zijn op een ander energetisch vlak werkzaam. Een gebied waar de meeste mensen liever niet naar kijken, want het is vies, lelijk, benauwend of zelfs angstaanjagend en daarom wordt er ook van de trollen vaak weggekeken. De trollen zelf vinden dat niet heel erg, ze weten je toch wel te vinden als dat nodig is en ze beseffen heel goed dat datgene waar je van wegkijkt eigenlijk jezelf is.
Zo ook de trollen die ik op een zondagmiddag in een bos tegenkwam. Drie stuks zaten op een hoopje rottend kreupelhout en met priemende oogjes werd ik aangestaard. Schalkse lachjes en zachtjes schuddebuikend waren ze aan het kijken naar wat voor vlees ze hier in de kuip hadden en of er ook een lekker hapje voor hen aanzat. Ik voelde me dan ook een beetje onbehaaglijk, maar zoals meestal het geval is, overwon de nieuwsgierigheid het en keek ik verwonderd naar deze drie dikkerdjes met hun bolle buikjes, pukkels en vettige haar. Het duurde niet lang en ik kreeg beelden te zien over mezelf. Niet over hoe ik ben of wie ik ben, maar zaken waar ik bang voor ben, die ik blijkbaar diep in mijn onbewuste begraven had en nu keihard recht voor mijn raap werden gegooid. De beelden waren echter niet helder, maar lelijk en verwrongen en een 'tikkeltje' intimiderend. En de trollen begonnen hardop te lachen en niet zo'n beetje ook. Ze bulderden erover, met handen op hun schuddende buiken rolden ze nog net niet achterover van het stapeltje hout. Ik stond voor paal, maar kreeg gelukkig door waarom dit zo grappig werd gevonden. Ik was bang voor mezelf! Voor mijn eigen kracht, mijn eigen essentie die ik door conditionering en afwijzing niet volledig aanwezig durfde te laten zijn. Het geval van kop en maaiveld zegmaar.
Toen dit besef doordrong vervormde het beeld van verwrongen naar helder en zag ik een deel van mijzelf, het afgewezen deel, maar nu accepteerde ik het als 'van mij' en ik stopte het niet meer weg, maar liet het zijn. Het mocht er weer zijn, ik mag er weer zijn. Rust viel over me, de gezegende rust van iemand die vrede in zichzelf vind en het gelach van de trollen verstomde en ze zaten me stilzwijgend aan te kijken. Er was alleen nog iets. Was het angst? Waren zij nu bang voor mij? Ze namen een houding aan alsof ze het op ieder moment op een sprintje wilde zetten. Ik had dat wel willen zien, ze hebben nou eenmaal niet het meest sportieve figuur, hihi! Maar we bleven zo een poosje staan, naar elkaar kijkend en toen viel me te binnen: 'Ze zijn hun macht over jou kwijt en nu zijn de rollen omgedraaid omdat ik mijn diepste angst onder ogen heb durven zien en ze deze nu niet meer kunnen gebruiken om mij klein te houden.' Ik vertelde ze dat ik ze niks aan zou doen, van mij mag je nog lang en gelukkig leven in je mooie bosje kreupelhout. Ze ontspanden en ik kreeg een glimlach, zij het nog iets onzeker, maar toch.
Ik vervolgde mijn weg door het bos en genoot van de mooie zomerse dag en liet het geschenk van de trollen, want zo zie ik dit zeker, in mij bezinken tussen de bomen tot ik niet veel later een hysterisch geschreeuw hoorde vanuit de richting waaruit ik was gekomen. Er kwam een mevrouw aanrennen; 'Er zitten monsters in het bos!' 'Ze laten me allemaal lelijke dingen zien en hebben het op mij voorzien!' Natuurlijk vond ik dit erg grappig gezien wat ik daarvoor net beleefd had en ik legde deze mevrouw uit wat er waarschijnlijk net met haar gebeurd was, aangezien het mij ook overkomen was. Dit was absoluut niet waar, dat wat zij ervaren had was veel erger en als ik ook zoiets beleefd had dan kon ik nooit zo rustig zijn als ik was! Dan was ik absoluut en zonder twijfel ook in opperste staat van paniek! Er was geen doorkomen aan en het gevoel van rede was totaal weg, dat gebeurt nou eenmaal bij paniek, en ik zag de nutteloosheid van mijn poging in en in gedachten zag ik de trollen weer lachen op hun stekje. Het is dan ook heel grappig als je zo'n groots en prachtig wezen tegenkomt die dat zelf niet doorheeft, hihi!