Tijdens de voorbereidingen van een webinar over natuurwezens was ik in gesprek met Mare Cromwell. We bespraken mogelijke onderwerpen om al dan niet aan de webinar toe te voegen. Één van de onderwerpen luidde 'Verschillende soorten natuurwezens en hun taken in de wereld.' We mailen heel wat af tussen onze gesprekken door waarin we onze gedachten delen over de inhoud en samenstelling van dit project en op een dag kwam een mail binnen van Mare waarin een opsomming stond van de verschillende soorten natuurwezens die zij in gedachten had. In dat lijstje stond de naam 'Brownie'. De naam kwam me ergens vaag bekend voor, maar ik kon me er geen beeld bij vormen wat dit dan voor wezens zouden zijn en daarom besloot ik om dit te gaan vragen tijdens 1 van onze gesprekken.

Terwijl de vraag in me opkwam, kwam ook de gedachte in me op; 'Waarom vraag ik het hun zelf eigenlijk niet?' Wanneer ik schrijf, mooie dingen en offers voor ze maak of me anderszins met ze verbind, komen de natuurwezens me altijd opzoeken. Ze zijn blij dat ze door mij gezien worden en een gesprekje, daar zijn ze vaak wel voor in! Ik keerde naar binnen en stelde de vraag: 'Wie zijn de Brownies?' en al snel kwam er een gezellige club van enkele tientallen bezige bijtjes de woonkamer binnen. Variërend in grootte tot ongeveer een halve meter, met dunne armen en benen. Ze hadden een spichtig voorkomen en kwamen nieuwsgierig en onderzoekend op mij over. Het bureau werd van alle kanten bekeken en ik ook. Ze giechelden een beetje en klommen over het meubilair in de woonkamer, hier en daar verstoppertje spelend en hun vrolijke gezichtjes doken van achter meubelstukken plotseling op om met een 'hihi' weer te verdwijnen.

Uiteindelijk zat het overgrote deel van de Brownies rechts van mijn stoel het gesprek tussen Mare en mij te volgen tot de grootste van het stel begon te spreken: 'Wij zijn de Brownies en we wonen achter in jullie schuur bij de ponies!' Blij en met gepaste trots werd dit kenbaar gemaakt. Ik dacht aan een andere familie natuurwezens die ik daar heel vaak heb gezien, maar deze wezentjes nog nooit en vroeg me af waarom dit zo was. Omdat ze gedachten kunnen lezen kwam het antwoord direct op de gedachte: 'We verstoppen ons graag als mensen er zijn.' ik kreeg gewaarwordingen van Brownies achter hooibalen en balken in de schuur terwijl ik, en andere nietsvermoedende mensen, in de schuur aanwezig waren. Ze vinden dit zelf erg grappig.

Maar de Brownies hadden meer te vertellen en mijn luisterend oor was gewillig. Ze lieten me beelden zien van de wereld, lang lang geleden. Een groene wereld zonder mensen, want wij waren er nog niet, werd er verteld, maar de Brownies waren er al wel! Het was een wereld waarin alles nog puur en ongeschonden was en alle wezens leefden in vrijheid en harmonie met elkaar. Iedereen was zich nog bewust van het feit dat alles met elkaar verbonden is en de wereld en alles daarin werd dan ook als zodanig geëerd. Een prachtig liefdevol paradijs! 'Toen kwamen de mensen', vertelt de ietsje grotere Brownie naast mijn stoel, 'en wij waren zeer verheugd!' Ook de mensen leefden gelukkig en vrij in deze prachtige wereld. Ook de mensen waren zich bewust dat zij, en al het andere, in feite 1 waren en dat alles in de schepping een gelukzalige uiting van die Ene Liefdevolle Bron is en het leven was goed. Zo bleef het een zeer lange tijd en Mens en Brownies waren gelukkig. de Brownies trokken vanuit de ongerepte bossen naar de mensen toe, we hielden van elkaar en hielpen elkaar op velerlei manieren.

Toen kwamen 'de anderen' en zij kwamen van de sterren en ze hebben jullie bedot zegt de Brownie. Jullie wisten het niet, geloofden niet dat iemand kwaad kon doen, want dat bestond niet in dit paradijs. Het kwam simpelweg niet bij ons op, want het bestond niet in deze wereld en toen we doorkregen wat dit was, was het te laat. Het zogenaamde 'kwaad' was gezaaid in de mensenharten en er kwam verdeeldheid. Dit was volgens de Brownie de start van de lange periode waarin zoveel leed en pijn is ontstaan in deze wereld en wij ons afkeerden van de eenheid én de natuurwezens. Ook velen van hen trokken zich terug, niet in staat of niet bereid zich in dergelijke energieën te begeven. Eventjes voel ik droefheid in de harten van deze prachtige wezentjes.

Al snel, maakt deze droefheid weer plaats voor vreugde, want, zo zegt de Brownie; 'Deze tijd is nu bijna weer voorbij! Steeds meer van jullie gaan ons weer zien en we kunnen weer opnieuw gaan samenwerken in Liefde en in vreugde!' Gejuich alom bij mijn kleine vrienden! 'Jullie gaan je weer herinneren wie jullie werkelijk zijn en velen doen dit al!' Er komt een nieuwe tijd aan waarin de oude banden hersteld worden en we weer in vrede en harmonie samen zullen leven en de Brownies, die zo zoveel van het Mensenvolk houden helpen ons graag met het hervinden van onszelf! Zij weten alles nog, wat was, wat is, wat komt. Ze zijn nooit ver van ons verwijderd geweest, ook al zijn velen van ons vergeten wie ze zijn. Zij vergeten niet en staan ieder moment voor je klaar wanneer je weer in Liefde en Waarheid jouw rechtmatige plek op aarde in wil nemen. De Brownies weten het zeker: Er is geen houden of keren meer aan en zij staan klaar om je weer te verwelkomen. Dankjewel lieve Brownies, we hebben jullie gemist, zelfs toen we het niet meer wisten. Onze harten hebben het al die tijd gevoeld.