Reus schuift aan.
Regelmatig komen hier mensen om cursussen te volgen. Zoals je mag verwachten gaan de cursussen hier vooral over werken met de natuur; kruiden, healing, sjamanisme en meer van die strekking. Voordat de mensen binnen komen druppelen maak ik de ruimte klaar. Ik zorg ervoor dat er genoeg stoelen staan en let er ook altijd op dat er niet teveel stoelen staan, want een lege stoel in de cirkel past niet voor mijn gevoel. Deze middag echter had ik er onbewust een stoel extra bij gezet en dit viel ook de deelnemers op. 'Komt er nog iemand?' was al snel de vraag. Ik zei nee, maar had toch het gevoel dat deze stoel voor iemand moest blijven staan en dus lieten we het zo.
Halverwege de middag, in een meditatie, werd duidelijk voor wie deze stoel bestemd was. Er zat namelijk een reus, wat heel grappig lijkt op een mensenstoel, maar maak er maar niet teveel grapjes over, want reuzen zijn daar nogal gevoelig voor. Ze mogen dan groot en indrukwekkend zijn, ze hebben een gevoelige en zachtaardige inborst. Zo ook deze reus. Hij zat er een tikkeltje ineengedoken en keek me lichtelijk verlegen aan alsof hij zichzelf wel heel brutaal vond dat hij zomaar op was komen dagen. Het voelde goed, ook voor de rest van de groep. De reus had goede reden om hier te zijn en dit ging hij dan ook al snel duidelijk maken. We waren namelijk bezig met het oefenen en ontwikkelen van technieken waarmee je het landschap kan helen en de reus was hier zeer ingenomen mee. Reuzen zijn namelijk landschapsscheppers en zoals de reuzen zelf zijn dit geen kleine projecten. Ze maken de glooiingen in een heuvellandschap, rotsformaties en dat soort dingen. Ze houden zich bezig met grote oppervlakten en creëren er harmonie en evenwicht. Hun aard weerspiegelt dit, ze zijn zelf ook zacht, kalm en gebalanceerd in hun aard.
De reus vertelde dat hij was gekomen omdat hij blij was dat mensen zich weer opnieuw openden voor de bewuste natuur waar hij zelf ook deel van uitmaakt en er weer zorg voor gingen dragen. Hij wilde graag samenwerken en daarom was hij gekomen. Hij wist van onze uitstappen in de natuur en de rituelen die we uitvoeren voor het land. Een reeks inzichten kwamen voorbij over het land, de reuzen en de diepere lagen van bewustzijn die hieraan ten grondslag liggen en toen... vertelde hij zijn naam. Dat is nogal wat, want een natuurwezen, groot of klein, vertelt je niet zomaar zijn naam. Namen hebben macht en wie je naam kent heeft macht over jou. De meeste namen die ze daarom geven zijn niet hun 'ware' namen, maar meer een handige aanspreektitel vanuit praktische overwegingen. De ware naam houden ze voor zichzelf. De reus vroeg me dan ook de naam aan niemand door te vertellen, die was alleen voor mijn oren bestemd en ik mocht hem gebruiken zoals ik juist achtte. Ik voelde me vereerd door het vertrouwen wat geschonken werd, maar ik besloot het anders aan te pakken. Ik zei: 'Weet je wat, ik vergeet je naam gewoon weer en denk aan je wanneer ik je hulp kan gebruiken. Dan kun je ten alle tijde vrij beslissen of het goed voor jou is om wel of niet te komen. Ik vertrouw hierin op je eigen oordeel.' Prompt was ik de naam weer vergeten. Ik voelde hem letterlijk uit mijn hoofd wegvallen en de reus keek me dankbaar aan.
De niet zo lege, lege stoel is de rest van de middag blijven staan al hebben we verder nog weinig van hem vernomen die dag. Hij had zijn zegje gedaan en de verbinding was gelegd. De reus is bij vele andere gelegenheden nog wel komen opdagen, met name in zuid-oost Friesland, Drenthe en Overijssel. Het zal hem hier wel wat te vlak zijn denk ik dan maar. Ook bij feestjes is de reus graag van de partij en ik heb hem en enkele van zijn vrienden inmiddels diverse keren zien dansen en dat is waarlijk een feestje om te zien! Dat is echter weer een ander reuzenverhaal...