Natuurwezenhumor.
Gisteren zijn mijn man en ik het Lauwersmeergebied in geweest om de mooie wilde orchisjes te fotograferen (Hij fotograferen, ik rondhuppelen, hihi!). Onderweg daar naartoe bedacht ik me dat we op de plek die we gingen bezoeken ook al heel wat rituelen en excursies hebben gedaan en we er al verscheidene leuke ontmoetingen met natuurwezens hebben gehad. Mijn hart maakte een huppeltje, oh leuk! dacht ik, misschien zijn er vandaag wel meer van die leuke ontmoetingen.  Eenmaal aangekomen en rondstruinend viel eerst vooral de rust op die het gebied uitstraalde, wat onszelf ook ontspande, heel fijn, iedereen die wel eens in een mooi natuurgebied geweest is kent dat gevoel wel.
Ik voelde verscheidene kleine elf-achtige wezentjes door het riet en lange gras struinen, maar die lieten zich niet heel goed zien, ze lachten wel, waarom wist ik niet, maar blij werd ik er wel van. Vervolgens kwam er een groter wezen voorbij, zwart met gele vlekken als van een 'gifpad', een prachtig wezen, maar ook die vertrok zodra ik hem zag, ook deze keer weer met een blij gemoed, dus het zal wel goed zijn denk ik dan maar... Ik dacht als jullie voor me wegrennen ga ik wel met de sylphen spelen (Waar die gedachten vandaan komen weet ik vaak niet, het voelt niet alsof ik ze zelf bedenk, meer alsof ze door mij stromen). Sylphen zijn luchtwezens, ijl en vrij, schoon en zuiver opruimende winden en luchtstromen makend. Al snel stak de wind op en ik ging met mijn geest mee in die wind. We waaiden door bomen, de blaadjes ritselden en ratelden, met name die van de populieren. Ook de bomen werden blij van deze frisse wind door hun haren en ik mocht dankbaar meegenieten en een kijkje in hun leven nemen. Bij de natuurwezens voel ik me thuis, ik snap ze, vaak beter dan mensen, haha! 
Na een fijne wandeling, met mooie ontmoetingen en mooie foto's door mijn man gemaakt keerden we huiswaarts. Het was tijd om de pony's te verzorgen en we haalden samen de twee mama's met hun veulens op uit de wei. We liepen met zijn allen het schuurtje in waar ze 's nachts staan en op een grote baal hooi zat een grote groep kleine natuurwezens, ik schat wel 20 ongeveer, allemaal schuddebuikend van het lachen en er kwam dit door: "Waarom ga je weg om ons te ontmoeten?" Gevolgd door weer een lachsalvo. Hihi! Op het eerste gezicht een lollig grapje kan best veel lagen in zich herbergen, zo voel ik dit tenminste. En ondertussen lach ik me een breuk!